فکر کنم که این موقعیت برای همه ما پیش اومده باشه که،‏ اگر من کربلا بودم...، اگه مدینه بودم...، چنین و چنان... این کارو انجام می‏دادم و اون کارو... اما اگه به درون خود بیشتر نگاه کنیم و به کارایی که انجام می‏دیم دقت کنیم، می‏بینیم که همش در حد حرفه نه عمل... .
وقتی تو زمان حال حرمت آقام و می‏شکنن و زبون ندارم حرف بزنم، اون موقع می‏خواستم... حلالمون کن آقا، ماکه کاری براتون نکردیم، فقط روز به روز به غربتون افزودیم. همش می‏گم ناراحتم که اینطورشده همین بسه....
چند وقت پیش یکی از دوستای مهربونم که نسبت به بنده لطف دارن یه نصیحتی کردن. اینکه بهتر تو این وبلاگ به مسائل خانما بپردازم و اتفاقاتی که در روز می‏افته،‏ تا حرفای دیگه.... اما خودمون قضاوت کنیم اینهمه اتفاق رخ میده، کدوم مهمتر از غربت آقاست،‏ شما بگید.... آره می‏دونم کمال پررویی (همش با خودمم) منی که باعث غربت آقا شدم و بعدم در موردش می‏نویسم. خدایی اگه بدونیم که چه کردیم با دل آقا......
حالا می‏خوام روایتی رو براتون بگم (روایتی که منشاء اعتماد به نفس من برای نوشتن با تموم گناهام بود)

حضرت اما حسین (ع) در عالم مکاشفه به یکی از علمای قم فرمودند:
«مهدی ما در عصر خودش مظلوم است، تا می‏توانید درباره‏ی آن حضرت سخن بگویید و قلم فرسایی کنید؛
آنچه درباره‏ی شخصیت این معصوم بگویید درباره‏ی همه‏ی معصومین(ع) گفته‏اید؛
چون حضرات معصومین همه در عصمت و ولایت و امامت یکی هستند و چون این زمان،
دوران مهدی ما است سزاوار است درباره‏ی او بیشتر گفتگو شود.
و در خاتمه فرمودند:
باز تأکید می‏کنم درباره‏ی مهدی ما زیاد سخن بگویید و بنویسید، مهدی ما مظلوم است
بیش از آنچه نوشته و گفته شده باید درباره‏اش نوشت و گفت»
صحیفه‏ی مهدیه:53-51

حالا دیدید این امر چقدر مهمه و بی‏اهمیت شمردن و سستی نمودن در این باره باعث ضرر و زیان در دنیا و عذاب در آخرت است. و بالعکس دعا نمودن برای فرج و سلامتی آقا باعث عزیز شدن در نزد حق تعالی و سامان یافتن وضع روحی و مادی و ..... الطاف دیگر می‏شود.
خیلی فکر کردم اما نتونستم خودم و راضی کنم، نه قلمو نمی‏تونم در جهت دیگه‏ای ببرم (حتی اگه تکراری باشه) هرچند قلم من شیوا و دلنشین نیست، اما بازم دلم خوشه که شاید....

نه، نمیشه به واسطه‏ی این  بهانه که من لیاقت ندارم،‏ توان ندارم و چه بِدونم عدم بضاعت مالی و عملی یا بهانه‏های دیگر،‏ نمی‏توان فرار کرد و توجیه خوبی برای روز قیامت باشد در آن هنگام که می‏پرسند: چه کردی برای فرج مهدی ما؟ آیا در قبال امام زمان (عج) به وظیفه‏ی خود عمل کرده‏ای؟(هر چند کوچک)
می‏خواستم یه روایتی دیگه هم بگم اما نگین گفته خلاصه بنویسم.

خلاصه همه‏ی حرفم اینه که میشه با جفت کردن کفشای زائرای آقا، نماز خواندن و صلوات برای سلامتی و فرج، و حتی روشن کردن چراغ منزل به یاد آقا به قسمتی از وظیفمون (که یاد آقاست) عمل کنیم.

 اللّهُمَّ اجْعَلْنی مِنْ اَنْصارِهِ وَ اَعْوانِهِ و الذّابّینَ عَنْهُ و‏َ الْمُسارعینَ اِلَیْهِ فی قَضاءِ حَوآئِجِه وَ الْمُمْتَثِلِینَ لِأَوامِرِهِ وَ الْمُحامینَ عَنْهُ وَ السّابِقینَ اِلی اِرادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدینَ بَیْنَ یَدَیْهِ. الهی آمین

پ.ن: أَیْنَ بَقیهَ الله ندای روز و شب...........
پ.ن: هر کاری کردم نشد، این دله پردردم .................
پ.ن: سعی می‏کنم از این به بعد خلاصه‏تر بنویسم.

 پناه می‏برم به آفریدگار فلق