از عشق سخن گفتن سخت نیست،‏ اما نوشتن مشکله.
تو حرف زدن میشه بِلُف زد ولی تو نوشتن هر کاری کنی نمی‏تونی چاخان بگی در واقع قلمت نمیزاره.
برای همین حرفای گفتنی همیشه با اونایی که رو کاغذ پیاده می‏کنی کلی توفیق داره.
در گفتن به دروغ می‏خندی، گریه می‏کنی، حتی آرامش و خشمتم می‏تونه دروغ باشه که هست.
وای از اون لحظه که قلم و برمی‏داری هوای نوشتن به سرت می‏زنه،‏ هر چی باشه می‏ریزه رو دایره(رسوات می‏کنه).
بیشتر تو تنهاییام می‏نویسم که اگه قلم هوس کرد رسوام کنه کسی نباشه اشکامو ببینه.
هنگامی که از عشق حرف می‏زنی کلمه‏ای از تنفر نمی‏گی حتی یادشم نمی‏کنی.
تازه وقتی که شروع می‏کنی به نوشتن و کلمه عشق رو روی کاغذ میاری کم کم نوشتت بوی تنفر می‏گیره و تنها چیزی که نمی‏تونی پیدا کنی آرامشی که تو حرف زدن موج میزد.

دو تا مثل می‏زنم:
یکی خودم تا قبل از سفرم به بیابون از عشق متنفر بودم، چه‏جور، باید می‏دیدی اما........
همین که پام تو بیابون باز شد، عاشق عشق شدم، یه جورایی اون شد من و منم شدم اون.
شبا تو خلوت بیابون زیر آسمون پر ستاره که همش منتظری و چشمای خواب‏آلودتو بهشون دوختی که شاید یه چشمکی بزنن، وقتی از انتظار کلافه میشی،‏ یدفعه نجوا می‏کنه مثل شبای قبل
لالا لالا بخواب ای دل که یارت می‏شود پیدا، لالا لالا ببند چشمانِ خیست لالا لالا که دل سامان ندارد مگر هجران تو پایان ندارد، لالا بخواب ..... بقیه‏اش خصوصیه.

اون یکی مثال پروانه‏ست.
تا وقتی تو پیله است همه‏ی فکرو ذکرش،‏ همه‏ی آرزوش اینه که از پیله بیرون بیاد و پرواز کنه.
وقتی بیرون اومد، اونوقت که می‏فهمه دنیای درون اگر چه تنهایی‏ست اما همراه با آرامش است ولی .....
تواین دنیا چیزی جز شکستن بال و از دست دادن آزادی نیست، تازه می‏فهمه که نیومده باید بره...
سعی می‏کنه دوباره تو پیله برگرده اما می‏بینه برای پا گذاشتن تو این دنیا پیله رو شکسته... و این یعنی اوج تنهایی.
اون موقع که تو مشت منو تو قرار می‏گیره یه لحظه یاد پیله می‏افته و دلش می‏گیره پیله کجا و مشت اسارت کجا...
عشقی که تو پیله هست با این عشق دنیای ما کلی تفاوت داره.

به نظر من عشق مقدس و پاکه، سرچشمه این قداست فقط یه چیز اونم یکی از اون دو طرفی که عاشق شدن. یعنی یکشون باید پاک باشه و تو این دنیا فقط و فقط خداست که پاک ومقدسه. در نتیجه عشق واقعی فقط بین خدا و بنده‏ست،‏ نه بین بنده و بنده.
نظر شما چیه؟

پ.ن(خدایا اگر روزی پروانه شدم و از پیله تنهایی بیرون آمدم می‏خواهم در مشت تو اسیر شوم)

پناه می‏برم به آفریدگار فلق