جهان را صاحبي باشد خدا نام .....

عزيز دلم !

خودم را گم كرده ام ، گم شده ام و آنقدر پيدا نمي شوم تا پيدايم كني .

اصلا گاهي دوست دارم گم شوم تا تو بگردي و پيدايم كني .

نه ، مي دانم كه تو لازم نيست بگردي . هر جا گُم شوم تو جايم را مي داني ،

مثل بازي قايم باشكي است كه برنده اش از قبل معلوم است : تو .

تو هميشه برنده اي و من كه مي دانم هميشه بازنده ام .

اما گاهي دوست دارم خودم را برايت لوس كنم ، برايت ناز كنم

يا شايد براي دلخوشي خودم ، مي روم قايم مي شوم شايد اينبار پيدايم نكني ولي .....

... واي ! مگر مي شود؟

اگر روزي در اين بازي ساختگي پيدايم نكني ،

يعني نخواهي كه پيدايم كني ، من گُم مي مانم ،

گُم مي مانم در هيچ ،‏ در هيچ جا ، در ناكجا ، در خلأ اما ....

.... مي دانم كه دلت نمي آيد رهايم كني.

هميشه من گُم مي شوم و هميشه تو پيدايم مي كني .

هميشه من بازنده ام و هميشه تو برنده اما ....

راستي ، اينكه تو پيدايم مي كني معنايش چيست ؟

مي دانم ، يعني من هم برنده ام . من برنده ام كه تو پيدايم مي كني . پس ....

عزيز دلم ! خودم را گم مي كنم . خودم را گم مي كنم و آنقدر پيدا نمي شوم تا تو پيدايم كني .

اي خداي مهربان من !